وظیفه اصلی زبان، برقراری ارتباط با دیگران است و توجه به این کارکرد زبانی، در کودکان مدرسه ای بسیار اهمیت دارد. در محیط مدرسه ها، از دانش آموزان انتظار میرود که بتوانند نگرشها، احساسات و عقاید خود را بیان کنند تا مفهوم «دیگری» را در نوشتن خود پرورش دهند. پژوهش حاضر به بررسی منابع تعاملی ای که زبان آموزان مبتدی انگلیسی به عنوان زبان خارجه در جریان نگارش نامه به یک دوست به زبانهای فارسی (زبان اول) و انگلیسی (زبان خارجه) استفاده می کنند، می پردازد. هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر زبان و جنسیت زبان آموزان بر طول متن و میزان بهره گیری آنها از معانی و مفاهیم تعاملی در نامه هایشان است. جامعه آماری پژوهش، مشتمل بر 60 زبان آموز انگلیسی به عنوان زبان خارجه 12 تا 14 سال بوده (30 دختر و 30 پسر) که به طور داوطلبانه در این بررسی شرکت کردند. نامه ها به دو زبان فارسی و انگلیسی با فاصله سه هفته نوشته شدند. متن ها با استفاده از چارچوب زبانی عملکردی سازگانی، معروف به نظریه سنجش از نظر بیان معنایی گفتمان و محتوا تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها نشان میدهد که تولید متن توسط دخترها و پسرها به زبان فارسی بیشتر از تولید متن به زبان انگلیسی بوده است و دخترها بیشتر از پسرها از جنبه های مختلف تولید متن (یعنی تعداد واحدهای ارتباطی و نویسه ها) بهره گرفته اند. این یافته ها همچنین نشان میدهد که اطلاعات مربوط به افراد، در هر دو زبان به کار رفته است؛ با این تفاوت که دخترها در نامه های انگلیسی در مورد مدرسه اطلاعات بیشتری نسبت به نامه های فارسی ارائه میکردند.
