بهنام غلامی بروجنی

مقدمه و هدف: بی‌ثباتی مزمن مچ پا یکی از مهم‌ترین عوارض بعد از اسپرین جانبی مچ پا است که باعث ماندگاری علائم (اختلال عملکرد مزمن، احساس خالی کردن پا، اختلال حس عمقی مفصل مچ پا، کاهش کنترل پاسچر و کاهش کنترل عصبی عضلانی) در بیماران می‌شود، مطالعات گذشته گزارش کرده‌اند70% از اسپرین‌های جانبی مچ پا منجر به بی ثباتی مزمن مچ پا میشوند. پس از اسپرین جانبی مچ پا گیرنده‌های حس عمقی مفصل دچار اختلال می‌شود و همچنین سیستم عصبی مرکزی نیز دچار تغییر می‌شود و در نتیجه این اختلال سبب تغییر سیستم عصبی مرکزی و محیطی می‌شود. بنابراین در این پژوهش مروری سیستماتیک به بررسی اثر بی‌ثباتی مزمن مفصل مچ پا بر سیگنال‌های مغزی پرداخته شد. روش شناسی پژوهش: در این مطالعه با استفاده از کلیدواژه‌های سیگنال‌های مغزی، بی‌ثباتی مزمن مفصل مچ پا، نوروپلاستیسیتی و اسپرین جانبی مفصل مچ پا در پایگاه‌های اطلاعاتیMagiran, Medline, Scopus, Google Scholar و PubMed جستجو و انتخاب سیستماتیک پژوهش‌ها انجام شد. مطالعاتی که به دو زبان فارسی و انگلیسی منتشر شده بودند بررسی شدند. یافته‌ها: با جستجوی کلیدواژه‌های در پایگاه‌های اطلاعاتی 450 مطالعه استخراج شد. از این تعداد 435 مقاله به دلیل نداشتن معیارهای پژوهش از مطالعه حذف شدند. در نهایت 15 مقاله با توجه به شرایط ورود و خروج به عنوان مقالات منتخب وارد مطالعه شدند. مقالات انتخاب شده سازگاری‌های ساختاری و عملکردی مغز مربوط به بی‌ثباتی مزمن مفصل مچ پا را در مقایسه با افراد سالم نشان دادند. این سازگاری‌ها با پیامدهای بالینی مرتبط هستند. این اختلالات ممکن است منجر به افزایش خطر آسیب مجدد و همچنین اختلال طولانی‌مدت در عملکرد فیزیکی این بیماران شوند. نتیجه‌گیری: توصیه می‌شود در برنامه‌های توانبخشی بی‌ثباتی مزمن مفصل مچ پا علاوه بر در نظر گرفتن عملکرد سیستم عصبی-عضلانی به کنترل حسی-حرکتی و همچنین تغییر در سیگنال‌های مغزی نیز توجه شود.