مجازی‌سازی، یکی از پیشرفت‌های قابل توجه در حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات است. مجازی‌سازی با تجرید در لایه‌ی سیستم‌عامل، امکان اجرای سرویس‌های مختلف با پلتفرم‌های متفاوت را، فارغ از سیستم‌عامل فراهم می‌سازد. مجازی‌سازی بر اساس مدل پیاده‌سازی به دو روش: مبتنی بر کانتینر و مبتنی بر ماشین‌مجازی‌سازی تقسیم می‌شود. مجازی‌سازی به روش کانتینر امروزه به علت سربار کم و انعطاف‌پذیری بالا، روش محبوبی در پیاده‌سازی معماری‌های تحت ابر بشمار می‌رود و پیدایش معماری‌های مبتنی بر مایکروسرویس را موجب شده است. از جمله فناوری‌های مطرح در پیاده‌سازی کانتینر می‌توان به LXC، Podman و Docker اشاره نمود. وب‌سرورهایی همچون Nginx و Apache با معماری و ویژگی‌های رفتاری متفاوت، بخش جداناشدنی از هر معماری تحت وب هستند. این پژوهش، با توجه به کاربرد و اهمیت وب‌سرورها، ابتدا به تشریح معماری و بررسی عملکرد کارایی پیاده‌سازی مجازی‌سازی مبتنی بر کانتینر (LXC ,Podman ,Docker) برای میزبانی وب‌سرورها در بارهای کاری مختلف می‌پردازد. سپس، بررسی معماری و نتایج حاصل از میزبانی وب‌سرورها بر روی ماشین‌مجازی (KVM) مورد توجه قرار گرفته است. در واقع هدف این پژوهش آن است که بتواند با توجه به معماری، رفتار و نیازمندی‌های وب‌سرورها (ngnix ,apache) و ویژگی‌ها، توانایی‌ها و محدودیت‌های کانتینرها(داکر، پادمن و LXC) و ماشین‌مجازی (KVM)، مدلی ارائه نماید تا بر اساس منابع سخت‌افزاری، ترافیک و بارهای کاری مختلف، به بهترین نگاشت بین وب‌سرور و فناوری مجازی‌سازی منتج شود. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که داکر در میزان منابع بالا بدون نیاز به تنظیم‌هات بیشتر در لایه سیستم‌عامل می‌تواند به تعداد درخواست بیشتری در لحظه پاسخ دهد درحالی که LXC در همان میزان منابع تعداد درخواست کمتری را به ثبت رسانده است. در میزان منابع بالا نیز عملکرد LXC به وضوح بالاتر بوده است. در مورد Podman نیز نتایج متوسط به ثبت رسیده است که البته این مورد با هدف خلق این فناوری مطابقت دارد. در مقایسه بین فناوری‌های کانتنری و ماشین‌های مجازی مانند KVM نیز مطابق انتظارات در میزان منابع پایین کانتینر به علت سربار کمتر نتایج بهتری را از خود به ثبت رسانده است ولی در میزان منابع بالا ماشین‌های مجازی نتایج بهتری به دنبال داشته‌اند. و در خصوص وب‌سرورها، به طور کلی nginx را می‌توان گزینه ارجح نام برد.
