دشت یا چاله سیستان به رغم شرایط اقلیمی گرم و خشک در سالهای ترسالی با بهره مندی از رودخانه هیرمند، بخش طغیانی هامون ها با پوشش گیاهی به نسبت خوب، منطقه قشلاقی عشایر کوچنده سیستانی را تشکیل می دهد. این عشایر دارای قلمرو عرفی در جنوب خراسان بوده و هستند اما به علت های بیشماری از جمله محدودیت ظرفیت مراتع، افزایش شمار دام، چرای بی رویه مازاد بر ظرفیت مراتع، بهم خوردن تعادل بین دام و مرتع از سوی استان میزبان از ورود عشایر سیستانی جلوگیری به عمل آمد. این امر با شروع خشکسالی در سال 1379 که تا نیمه اول 1383 ادامه داشته است تشدید شد، که با رایزنی های به عمل آمده توسط سازمان های ذیربط تنها 330 خانوار از 1300 خانوار عشایر یادشده مجوز کوچ برای بهره برداری از مراتع طبیعی در قلمرو عرفی خود در جنوب خراسان دریافت داشته اند. در نتیجه این محدودیت، اداره کل امور عشایری استان سیستان و بلوچستان درصدد انجام بررسی لازم برای یافتن محل های استقرار جدید از استان برای تغییر جایگاه ییلاقی عشایر محروم از قلمرو عرفی برآمده است. در پاسخ به این نیاز، نگارندگان بررسی هایی را در دشت های شمالی استان انجام داده اند. از سوی دیگر از میان گروه های هدف، طایفه های متمایل به تغییر جایگاه ییلاقی را شناسایی کرده است، آنگاه با تکیه بر یافته های پژوهش، دشت شندول به عنوان گزینه جایگزین برای استقرار طایفه های براهویی و نارویی (63 خانوار) با 3056 واحد دامی گزینش شد..
