کشور ایران با گسترهی وسیع (15 درجهی عرض جغرافیایی) از منظر برخورداری از سواحل طولانی در شمال و جنوب و اقلیم متنوع، دارای مزیت نسبی فراوانی است که بهرهگیری از آنها در گذران اوقات فراغت به طور اعم و گردشگری به طور اخص نیازمند برنامهریزی است. در این پژوهش سواحل جنوبی کشور از لحاظ زیستاقلیمی با روشهای سنتی(ترجونگ و اولگی) و روشهای نوین (شاخص تعادل دمایی، گرما و رطوبت، درجهی شرجی، درجهی خستگی انسان، درجهی سختی و مدل تعادل دمایی) در 7 ایستگاه هواشناسی (چابهار، جاسک، بندرعباس، کیش، بوشهر، ماهشهر و آبادان) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که سواحل جنوبی در ماه ژانویه و فوریه از بیشترین فراوانی مطلوبیت آسایش اقلیمی برخوردار است، در نتیجهی اعمال اقداماتی مانند: مطالعهی همهجانبه و ساماندهی بهینهی تعطیلات سالیانه کشور و ایجاد تعطیلات زمستانه ضروری به نظر میرسد. همچنین با توجه به تنوع و تفاوت اقلیمی (گردشگری زمستانه در جنوب و تابستانه در شمال) میتوان از ظرفیتهای سواحل شمال و جنوبکشور به ویژه در مناطق محروم جنوب بهره گرفت به نحوی که این امر بتواند به توسعهی این مناطق منجر گردد.
