شادی یکی از ویژگی های هویّت ملّی ایرانیان است و اگرچه در ادوار مختلف، فراز و فرودهایی را پیموده، اما مردم ایران از پیش از اسلام تا بعد از اسلام، هرگز از ضرورت آن غافل نبوده و آن را به عنوان یکی از عوامل بسیار مؤثر در تحکیم مبانی هوّیت ملّی، تقویت تعلق خاطر به کشور و ملّت، تجلّی افکار و عواطف در راستای اعتلا و ارتقای منافع ملّی و اعتقادات دینی به شمار می آورده اند. به تدریج به دلیل چیرگی بیگانگان، استیلای شرایط خاص سیاسی – اجتماعی و رواج ذهنیات منفی و روحیات غیر اصیل ، شادی رنگ باخت و انزوا و گوشه گیری و غم و اندوه شیوع پیدا کرد؛ به طوری که در عصر حاضر نیز انسان علی رغم برخورداری از خدمات صنعتی و تکنولوژیکی مدرن، به سبب باورهای آنارشیستی و نیهیلیستی، از زخم مزمن دوری از طبیعت و خلأ معنویت و نابه سامانی های ذهنی ـ روانی، رنج می برد و هرچه بیشتر به سوی اسباب لذّت پیش می رود، از شادی و آرامش بیشتر دور می افتد؛ زیرا منشأ شادی پاسخ به نیازهای ماهیت واقعی وجود آدمی و ذهنیّت ها و رفتارهای مثبت انسانی است که متأسفانه او به دلیل از خود بیگانگی از آن غافل مانده است و متأسفانه وضعیت فعلی جهان نیز به پیشروی رنج و غم یاری می رساند؛ زیرا حرکت تاریخ جهانی از وحشی گری به سوی انسان گرایی نیست، بلکه حرکت از تیر و کمان به بمب مگاتونی است و لذّت جویی آدمیان نیز در حال تغییر مقوله از تملک و مصرف، به انواع مواد مخدّر است. از این رو، آموزش مبانی و عوامل شادمانی یک نیاز ناگزیر انسان معاصر است و این موضوع بدون هدفمندی در کنش هستی شناسانه و اعتقاد به ضرورت تغییر در جهان بیرون و درون، به ویژه ایجاد تغییر در دو بعد جهان درون: الف) تغییر تصویر خود؛ ب) تغییر تفکر خویش، امکان پذیر نخواهد بود و لازمه ی تغییر تفکر، شناخت درست هستی، پدیده ها و جایگاه و نقش انسان در جهان است که در صورت وقوع تغییر تفکر، تبدیل اخلاق و رفتار نیز پدیدار خواهد شد و انسان با پذیرش شرایط تبدیل اخلاق و اقدام به اجرای آن ها، خواهد توانست به شادمانی نایل آید. در تحلیل موضوع و موارد فوق و استناد به اهتمام اندیشمندان و فرهیختگان ایران به آموزش عوامل و شرایط شاد زیستن، غزلیّات حافظ شیرازی مورد توجه قرار گرفته است.
