طنز از انواع فرعی ادبیّات و زاده اعتراض است. آیینه ای است که نظارگان چهره هرکس جز خود را در آن می بینند. طنز را تصویر هنری اجتماع نقیضین نیز دانسته اند. طنزپردازی در حکایات فارسی سابقه ای دیرینه دارد، امّا سابقه آن در داستان های کوتاه به بعد از مشروطه بر می گردد. درون مایه، آماج و شگردهای طنزپردازی مهم ترین عناصر آن به شمار می آیند. مراد از شگردها، تکنیک ها و شیوه های طنزپردازی است که عمده ترین آنها عبارتند از: ناسازگاری واژگانی، موقعیّتی، گفتمانی، معنایی، کوچک گردانی، بزرگ نمایی، نقیضه و تخریب سمبول ها. رسول پرویزی) 1298 - 1355 ( » شلوارهای وصله دار « ( با انتشار داستان کوتاه 1336 ( به شهرت رسید. این مجموعه دارای زبان ادبی محاوره ای و مایه ور از طنزهای گزنده و آموزنده است و نویسنده آن به کمک طنز - به طرح دیدگاه های انتقادی خود می پردازد و برای گیرایی و تأثیرگذاریِ بیشتر، از غالب شگردهای طنزپردازی سود می جوید. طنز پرویزی طنز معنایی است. او ناسازگاری موقعیّتی را در هردو محور افقی و عمودی پدید می آورد. با نقیضه گویی نگرش های متناقضِ کهن و معاصر را به چالش می کشاند و با ناسازگاری معنایی تناقض گفتارها و رفتارها را. از کوچک گردانی ایماژی و تصویری برای تحقیر تصمیم گیران بی کفایت و تدبیر بهره می برد و با تخریب سمبول ها به اثبات حقارت نمادها و ترویج جسارت مبارزه با مستبدّان مبادرت می ورزد. به طور خلاصه می توان گفت طنزهای پرویزی بیشتر در انتقاد از فقر اقتصادی و فرهنگی شکل می گیرند.
