ویژهزبان اصطلاحی است که از آن برای شناخت زبان سبکهای متون مختلف استفاده میشود و به نحوی در تمایزدهی سبکی اهمیت بهسزایی دارد. در شناخت ویژهزبان عناصر سه گانه واژه، ساختار نحوی و بافت کلام نقش دارند و از میان انواع ویژهزبان، ایدئولوژی غالباً با ویژهزبان قدرت ارتباط تنگاتنگ دارد و رمزگان مشترکی را در نظام نشانهشناسی پدیدار میسازد. سلجوقیان دین اسلام را برای تحکیم پایههای قدرت خود پذیرفتند و برای تقویت آن به خلفای بغداد پناه میبردند. نظامالملک و غزالیِ شافعی مذهب، سیاستنامه و نصیحهالملوک را برای راهنمایی سلاطین سلجوقی در کشورداری نوشتند. ویژهزبان قدرت در این دو کتاب به کنش های کلامی و غیرکلامی تقسیم می گردد و مبانی ایدئولوژیک آن از نوع حاکمیت مذهب شافعی است لیکن تفاوت در این است که نظامالملک معتقد به حذف و حتی قتل غیرِ شافعیان، و غزالی معتقد به رعایت عدالت است. از این رهگذر کاربرد وجوه افعال التزامی و امری در مفهوم قطعیت، یکی از برجستهترین نشانههای مبانی ایدئولوژیک زبان سیاسی در هر دو کتاب است.
