طنز نوعی گفتمان است که جهت انتقاد و یا التذاذ مخاطب به کار گرفته م ی شود . ادبیات معاصر ایران از طنز برای بازتاب دیدگاه های انتقادی استفاده م یکند چنانچه داستان پرداز جدی نویسی چون چوبک، زمانی که قلمِ جد احساس عجز م یکند، از طنز یاری م یجوید. واکاوی طنز داستان های او می تواند در درک گفتمان های مسلّط داستان های وی و دوره ای از تاریخ ایران، نقش تأثیرگذاری داشته باشد . طنزهای چوبک را از لحاظ درو نمایه و کارکرد می توان به 4 دسته فلسفی، اجتماعی، سیاسی و پیشبرنده تقسیم کرد . طنز فلسفی و اجتماعی وی نسبت به دیگر طنزهایش تلخ تر است. گفتمان اصلی آن، بازتاب نگاه پوچگرایانه نسبت به زندگی است. گفتمان اصلی نویسنده در طنز اجتماعی، ضدیت با نادانی، فقر و فساد اجتماعی، در طنز سیاسی ضدیت با نظام سلطه است. طنز ساده و پیشبرنده کمتر انتقادی است و برای گسترش داستان و شخص یت پردازی مورد استفاده قرار می گیرد.
