یکی از ایده های مهم در توسعه گردشگری طبیعت ، پهنه بندی توان های محیطی گردشگری منطقه در جهت توسعه اکوتوریسم است که می تواند نقش موثری در حفاظت از محیط زیست و بهبود وضعیت اقتصادی جامعه محلی که دو شاخص اصلی طبیعت گردی است داشته باشد .استان مازندران یکی از استانهای شمالی کشور ایران است که با وجود بهره مندی از مناظر و چشم اندازهای طبیعی و خدادادی ، می تواند به لحاظ توسعه طبیعت گردی(اکوتوریسم) از جایگاه خوبی در کشور برخوردار باشد.هدف از این پژوهش شناسایی نواحی مستعد اکوتوریسم در استان مازندران است تا ضمن حفظ محیط زیست و استفاده بهینه از منابع طبیعی و درکنار آن توجه به جامعه محلی ، زمینه ای برای رشد صنعت گردشگری در استان باشد. با استفاده از سامانه اطلاعات جغرافیای (GIS )و تلفیق لایه های اطلاعاتی مورد نیازو در نظر گرفتن معیارهای و شاخص های اکولوژیک، میتوان مناطق مناسب توسعه اکوتوریسم را شناسایی نمودکه در این پژوهش با بهره گیری از فرآیند تحلیل سلسله مراتبی و شناسایی 8 شاخص تاثیر گذار در طبیعت گردی شامل ارتفاع ، شیب ، جهت شیب ، فاصله از رودخانه ، فاصله از جاده اصلی ، فاصله از گسل ، مقدار بارش و شرایط دمایی می باشد پهنه بندی نقاط مستعد اکوتوریسم استان مازندران بر اساس ارزیابی توان اکولوزیک انجام گردیده است. .نتایج این پژوهش نشان می دهد که حدود 40 درصد از پهنه استان مازندران دارای پتاسیل بالایی در جهت توسعه اکوتوریسم می باشد که شامل 15.8درصد شرایط بسیارمناسب ، 23.5 درصد مناسب وحدود 60 درصد نیز دارای شرایط نامناسب برای توسعه اکوتوریسم است که شامل 33.2 درصد شرایط نامناسب و 27.4 درصد کاملا نامناسب می باشد.
