علی رضا صفرزاده

سابقه و هدف: مایونکتین، مایوکینِ تازه شناخته شده و از خانواده CTRP ها می باشد که در متابولیسم چربی و گلوکز نقش آفرینی می کند. اطلاعات اندکی در مورد تاثیر تمرین ورزشی بر غلظت سرمی مایونکتین وجود دارد. هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر مصرف محلول ساکاروز و تمرین مقاومتی با دوحجم متفاوت بر سطوح سرمی مایونکتین و شاخص مقاومت به انسولین بود. مواد و روش ها: 48 سر موش صحرائی نر بالغ از نژاد ویستار با میانگین وزن 38/1 ± 3/157 گرم به طور تصادفی به 6 گروه تقسیم شدند؛ کنترل سالم(C)، تمرین با حجم پایین(L)، تمرین با حجم بالا(H)، کنترل+ساکاروز (SC)، تمرین با حجم پایین+ساکاروز (SL) و تمرین با حجم بالا+ساکاروز (SH). گروه های تجربی ، یک برنامه مقاومتی با استفاده از نردبان را (3 روز درهفته/8 هفته) تمرین کردند. وزن بدن، غلظت سرمی مایونکتین، انسولین، گلوکز و شاخص مقاومت انســولینی (HOMA-IR) اندازه گیری شد. یافته ها: پس از 8 هفته تمرین مقاومتی، نتایج حاصل از آزمـون آنالیز واریــانس دوطـرفه با سطح معــناداری 05/0 P≤ نشان داد که اثر تعاملی تمریـن و ساکاروز به افزایش سطوح سرمـی انسـولین (007/0=P) و HOMA-IR (002/0=P) منجر شد. مصرف محلول ساکاروز منجر به کاهش سطوح سرمی مایونکتین (000/0=P) و افزایش گلوکز، انسولین و HOMA-IR (000/0=P) گردید. همچنین تمرین مقاومتی باعث کاهش سطوح سرمی مایونکتین، انسولین و HOMA-IR شد (000/0=P). بین سطوح مایونکتین و شاخص مقاومت انسولینی در گروه های تغذیه شده با غذای نرمال همبستگی معنی داری وجود ندارد (456/0=P) ولی در گروه های تغذیه شده با محلول ساکاروز همبستگی مثبت و معنی داری وجود دارد (000/0=P). نتیجه گیری: این پژوهش نشان داد که تمرین مقاومتی می تواند موجب کاهش سطوح سرمی مایونکتین و مقاومت انسولینی شود. همچنین تحقیق حاضر همبستگی مثبت و معنی داری بین سطوح مایونکتین و مقاومت انسولینی را تنها در موش های تغذیه شده با ساکاروز نشان داد.