علی رضا صفرزاده

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر مصرف محلول شکر و هشت هفته تمرین قدرتی بر سطوح سرمی و بافتی مترنل بود. هورمون شبه متئورین (مترنل) اخیرا شناسایی و عملکرد آن در حساسیت به انسولین روشن شده، این موضوع ممکن است تعبیر یک هدف درمانی امیدوار کننده برای مقاومت به انسولین باشد. مترنل پس از ورود به گردش خون باعث افزایش هزینه انرژی کل بدن، قهوه ای شدن چربی سفید و در نتیجه بهبود تحمل گلوکز می شود. مواد و روشها: برای این منظور 32 سر موش صحرائی نر بالغ از نژاد ویستار با میانگین وزن 36/8 ±93/158 گرم بر اساس همسان سازی وزنی در گروه های 8 تایی (4 گروه) تقسیم شدند. سپس به طور تصادفی 2 گروه برای تغذیه با محلول شکر 30 درصد و دو گروه دیگر با تغذیه نرمال در نظر گرفته شد. پس از 4 هفته یک گروه از هر روش تغذیه ای به عنوان گروه کنترل و گروه دیگر برای گروه تمرین مقاومتی فزاینده (قدرتی) در نظر گرفته شد (در مجموع 4 گروه؛ کنترل نرمال، تمرین نرمال، محلول شکر، محلول شکر + تمرین). مدت 8 هفته و به روش فزاینده تمرین مقاومتی را سه روز در هفته و یک روز در میان انجام دادند. 72 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، نمونه گیری از خون و بافت چربی اپیدیدیمال انجام شد. مقادیر مترنل با استفاده از روش الایزا اندازه گیری شد. علاوه بر این مقادیر سرمی گلوکز، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین مورد ارزیابی قرار گرفت. به منظور بررسی اثر تغذیه با محلول شکر، تمرین و اثر تعاملی تغذیه و تمرین مقاومتی از آزمون آنالیز واریانس دو طرفه استفاده شد. در صورت لزوم مقایسه بین گروهی با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی انجام شد. ارتباط بین مقادیر سرمی و بافتی مترنل با سایر شاخص ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون مورد ارزیابی قرار گرفت. سطح معنی داری آزمون ها 05/0 ≥ P در نظر گرفته شد. یافتهها: نتایج حاصل از آزمون آنالیز واریانس دوطرفه کاهش معنی دار سطوح سرمی مترنل بر اثر مصرف محلول شکر را نشان داد (01/0 =p). اثر تعاملی تغذیه و تمرین و اثر تمرین بر سطوح سرمی مترنل غیر معنی دار بود (05/0

p). تمرین مقاومتی فزاینده من