امروزه خودکشی از جدیترین و پرخطرترین آسیبهای اجتماعی است که شاهد روند رو به رشد آن در میان نوجوانان و جوانان هستیم. با افزایش میزان این آسیب در میان قشر جوان جامعه ضرورت پژوهش و راهکارهای جدی جهت پیشگیری از آن بطور جدی احساس میشود. بر این اساس، هدف اصلی از تحقیق حاضر تبیین ایدهپردازی خودکشی در میان دانشجویان دانشگاه مازندران بوده است. به همین منظور، از روش تحقیق پیمایشی و ابزار پرسشنامه برای جمعآوری اطلاعات استفاده شده است. جمعیت تحقیق پژوهش حاضر را کلیهی دانشجویان دختر و پسر دانشگاه مازندران تشکیل دادهاند که در مجموع تعداد 438 نفر از این دانشجویان به روش نمونهگیری طبقهای تصادفی متناسب انتخاب شدند. یافتههای تحقیق بیانگر آن است که بین دختران و پسران در ایدهپردازی خودکشی تفاوت معناداری وجود دارد و پسران نسبت به دختران میزان بیشتری از ایداهپردازی خودکشی را در زندگی خود تجربه کردهاند؛ همچنین حذف محرک مثبت، حضور محرک منفی، حالات عاطفی منفی و رفتارهای انحرافی با متغیر وابسته (ایدهپردازی خودکشی) رابطهی مثبت و معناداری داشتهاند. نتایج تحلیل رگرسیونی چندگانه نیز نشان میدهد که متغیرهای حالات عاطفی منفی و حذف محرک مثبت به ترتیب از بیشترین و کمترین قدرت پیشبینی کنندهگی ایدهپردازی خودکشی برخوردار بودند.
