ایران کشوری است با اقوام متعدد که در چهارگوشه کشور قرار دارند و نقش مهمی در امنیت کشور و همبستگی ملی ایفا می کنند. لازمه وحدت ملی در ایران، وحدت و یکپارچگی بین اقوام و دولت مرکزی است. ایرانیان ترکمن که در شمال و شمال شرقی کشور زندگی می کنند، که ازلحاظ نژادی، زبان و ساخت اجتماعی تفاوت هایی با دیگر هم وطنان خود دارند، اما این تفاوت نتوانسته است مانعی فرا راه تعاملات این قوم با سایر ایرانیان پدیده آورد، به جز در مواردی که عوامل داخلی و یا خارجی موجب تقویت تضادها و تفاوت های موجود می شده است. با توجه به اهمیت تأثیرسیاست های قومی بر امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران، چیستی این تأثیر (مثبت یا منفی)بر قوم ترکمن به پرسش مهم و ضروری تبدیل شده است. این مقاله که با روش توصیفی- تحلیلی و با اتکا بر نظریه امنیت کپنهاگ نگاشته شده، بر این سؤال استوار است که سیاست های قومی جمهوری اسلامی ایران در دوره اصلاحات در مورد قوم ترکمن چگونه بوده است؟. طبق یافته های تحقیق، سیاست های قومی و اقدامات دولت های مختلف جمهوری اسلامی در مسیر امنیت سازی در منطقه ترکمن صحرا در مسیر درستی قرار داشته که البته نیاز به تقویت و در برخی موارد بازنگری در فرایندها دارد. در دوره اصلاحات به دلیل دیدگاه فضای باز سیاسی و همدلی و همگرایی بیشتر بین اقوام مختلف کشور ازجمله قوم ترکمن با مجموعه ملی ایران، سیاست های قومی وارد مرحله جدید و متفاوتی شده است.
