ملاعلی فاخر سنّاری کلارستاقی (1305 ـ 1193 ه. ش) از عالمان و فقهای مشهور عصر خویش است که در کنار تعلیم، تعلّم و تعبّد با استعانت از قریحه ی غرّای خویش کوشیده تا ضمن ابراز مراتب ارادت و بندگی خود به درگاه اهل بیت (ع)، در رثای سرور و سالار شهیدان، حضرت امام حسین (ع) و یاران وفادار ایشان اشعاری دلکش و سوزناک بسراید. یکی از برجسته ترین مؤلفه های هنری این سوگ سروده ها، بهره گیری به جا و هنرمندانه ی شاعر از شگرد بدیعی تلمیح است که در زمره ی صنایع معنوی این دانش قرار می گیرد. دو پرسش اصلی این جستار که به روش توصیفی ـ تحلیلی و با استفاده از ابزار کتابخانه ای نوشته شده است، عبارتند از: 1ـ ملاعلی به بکارگیری کدام یک از انواع تلمیح ها (ایرانی، سامی و ...) گرایش بیشتری دارد؟ 2ـ آیا بین شگرد بدیعی تلمیح و دیگر شگردهای ادبی رابطه ی وجود دارد؟ نتایج این پژوهش حاکی از آن است که در سوگ-سروده های شاعر سنّاری، تلمیح های سامی و عمدتاً شخصیت های مذهبی بیشتر از دیگر انواع این شگرد مشاهده می شود و شاعر تلاش می کند تا با به خدمت گرفتنِ این عنصر بدیعی، ضمن گره زدنِ شخصیت های مذهبی تاریخ به حادثه ی کربلا، با اغراقی ظریف و در جغرافیایی بیکران، جمله ی آن شخصیت ها را عزادار این واقعه ی غمبار نشان دهد. نیز مابین شگرد بدیعی تلمیح و صناعات ادبی اغراق، تشبیه و کنایه رابطه ی معناداری وجود دارد.
