1313 ه. ش.( از چهرههای - فروغ فرخزاد ) 1345 مشخص و صاحبسبک شعر معاصر و شاید همۀ ادوار شعر فارسی است که روند تکاملی شعر امروز از رمانتیسیزم نوقدمایی تا رئالیزم و سمبولیسزم اجتماعی در سیرِ شعر او به سمت جوهری متعالی و شریف، قابل مشاهده است. جایگاه ویژۀ فروغ در درجۀ نخست به دلیل صدای خاص زنانهای است که از شعرش شنیده میشود. درک شاعرانۀ عمیق فروغ، ناشی از دیدی تازه و موجب تولدی دیگر در شعر امروز است. سبک شخصی وی با نگاه زنانۀ آزاد و ژرف، شعر و زندگی را در هم میآمیزد و یگانگیِ عمیقش با طبیعت، تکرارهای طبیعی و طنینِ حسیِ کلام را رقم میزند. مختصات شعری در حوزۀ معنی، شامل مضامین انسانی و اجتماعی و در حوزۀ صورت شامل تناسب و هماهنگی میان عناصر سازندۀ صورت، یعنی ادبیت و زبان شعر است و ساختمان، سازش و همنوایی صورت و معنی یا تعبیر و مضمون است. در این پژوهش، به شیوۀ اسنادی به استخراج مقولههای تکرارشوندۀ اندیشگی پرداخته میشود و ضمن تحلیل بن- مایههای فکری شاعر، خطوط پیوند آنها با برخی عناصر سبکشناسیک شعر پررنگ میشود. محورهای برجستۀ اندیشگی در شعر فروغ )مرگ، انسان، زن، عصیان و مدرنیته( موجد زبان و بیانی خاص گشته است.
