اکبر حاجی زاده مقدم

مقدمه: مطالعات متعددی اثرات ضد اضطرابی مرفین را در موشهای صحرائی بالغ گزارش نمودند. مطالعه حاضر به بررسی اثرات تزریق مزمن مرفین در دوران نوزادی و قبل از بلوغ بر رفتارهای اضطرابی موشهای نابالغ میپردازد. روشها: نوزادان موش صحرایی (35 سر) به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در سن 8 تا 14روزه حیوانات با توجه به نوع گروه مرفین یا سالین دریافت کردند. سپس در روز 21 هر گروه به زیرگروههایی تقسیم شد و در سن 22 تا 28روزه با توجه به نوع گروه دوباره مرفین یا سالین دریافت کردنـد . نهایتـاً در روز 24و 28 میـزان اضـطراب آنهـا توسط ماز بعلاوه مورد مطالعه قرار گرفت. یافتهها: در روز 24 بعد از تولد مرفین در تمامی گروهها درصد حضور در بازوی باز را افزایش داد (0/001>P(. این درصد در روز 28 برای گروههـای مرفینـی بـه بیشـترین میزان در مقایسه با گروه کنترل رسید (0/001>P(. تعداد ورود به بازوی باز در روز 24 برای دو گروه برخورد مجدد با مرفین افزایش معنیداری داشـت (0/05>P(، امـا در روز 28 برای گروه برخورد مجدد با مرفین دوز ثابت بیشترین تفاوت را از گروه کنترل داشت (0/001>P(. فعالیت حرکتی در روزهای 24 و 28 بعد از تولد برای هر دو گروه تزریـق مجـدد با مرفین بیشتر از سایر گروهها بود (0/05>P(. نتیجه گیری: مرفین مزمن در نوزادی باعث کاهش رفتارهای اضطرابی موشهای صحرایی نابالغ میگردد. همچنین، مواجهه مجدد با مـرفین مـزمن بـا دوز ثابـت اثـر ضـد اضطرابی وابسته به سن دارد که با افزایش سن افزایش مییابد.