در این تحقیق، پارامترهای فیزیکی (دما، شوری و چگالی) آب خلیج چابهار که با اجرای پروژه «مطالعه روند تغییرات فصلی پارامترهای فیزیکی آب خلیج چابهار (مرحله چهارم: از تابستان 90 تا تابستان 91)» حاصل شد، مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است. در پروژه مذکور، پارامترهای آب محدوده خلیج چابهار در 9 مرحله عملیات میدانی از آبان 1390 تا تیر 1391 و در 24 ایستگاه شامل 17 ایستگاه داخل خلیج (داخلی) و 7 ایستگاه خارج خلیج (شاهد) اندازه گیری شد. اندازه گیری ها توسط دستگاه CTD از سطح تا بستر انجام گرفت. بررسی نتایج نشان داد که در فصل گرم، دمای آب در تمام ایستگاه ها و از سطح تا بستر گرم تر از فصل سرد است. در تابستان، لایه گرماشیب (ترموکلاین) در ایتسگاه های عمیق شکل می گیرد اما در فصل زمستان کاملا از بین می رود. به دلیل تشدید جریان آب کم شور از دریای عمان به خلیج فارس در فصل گرم و تاثیرگذاری این جریان بر سواحل ایران، شوری آب در فصل گرم اندکی کمتر از فصل سرد است. در فصل گرم، تفاوت دمای آب لایه بستر در نواحی کم عمق شمالی و عمیق تر جنوبی به دلیل تفاوت ظرفیت گرمایی این دو محیط کاملا آشکار می گردد. مونسون تابستانه (آسمان ابری، هوای خنک و وزش باد نسبتا شدید جنوبی) و به دنبال آن مواج شدن دریا تاثیر کاملا مشخصی بر پارامترهای فیزیکی آب دارد، به طوری که تفاوت دمای سطح و بستر در مرداد بسیار کمتراز خرداد و تیر است. همچنین در این ماه، لایه سطحی گسترش یافت و لایه گرماشیب به بستر نزدیک شد.
