یکی از موضوعات اساسی در دین اسلام، جایگاه با ارزش خدمت به خلق می باشد که در آیات و روایات فراوان به اهمیت، جایگاه، فوائد و زوایای آن اشاره شده است. کسی که در جایگاه اجتماعی قرار می گیرد، باید به خدمت به مردم بپردازد تا به تکلیف خود عمل نماید. آن چه که در توصیه ها و دستورات علی(ع) مورد تاکید قرار گرفته، رعایت عدالت یا مساوات مسؤلان حکومت دینی در همه کارهاست که باعث می شودمردم سالاری دینی رنگ و لعاب بیشتری به خود بگیرد. یافته های این مقاله که با روش توصیفی_تحلیلی نگارش گردید، این است که گاهی معضل گرایش به دنیا، هوای نفس، خودبینی و انحصار طلبی در برخی مسئولان حکومت دینی امکان فرض دارد که از آن ها به عنوان معضل یاد می شود. با تقویت شناخت بنیادین از مسائلی هم چون دنیا، تقوا، جایگاه انسان در هستی و وظایفی که مسئولان در نظام حکومتی دارند، باید در ارتباط مستقیم با مردم بوده و صفاتی هم چون عدالت ورزی و امانت داری در خدمت به خلق پر رنگ گردد. واکاوی و تکرار این نوع بحث ها باعث می شود مسؤلان جامعه دینی که در هر زمانی فرصت خدمت یافتند، بدون پرداختن به حاشیه های کاذب، به وجود آمدن فرهنگ مردم سالاری دینی تلاش بیشتری نمایند.
