یکی از مشکلات زندگی بشر، وجود حزن های پی در پی می باشد که گاهی موجب آسیب هایی در کارکرد اعضا و جوارح بدن می باشد. راهکارهای مختلفی در برخی علوم نظیر روان پزشکی و روان شناسی ارائه شده که توان حل ریشه ای آن را ندارد. برخی فیلسوفان مسلمان نظیر ابویوسف کندی به طور مبنایی این آسیب را به نفس انسان پیوند دادند. از نگاه کندی، دو عامل مهم باعث می شود انسان ها حزین شوند که عبارت است از نرسیدن به آرزوها و از دست دادن محبوب ها. این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای و با تمرکز بر آرای کندی به این نتیجه خواهد رسید که اگر انسان بتواند نگرش خود را درباره زندگی به تعادل برساند، نفس انسان در دو عامل اشاره شده درگیر حزن آسیب زا نخواهد شد. بنا بر این، تغییر نگرش درباره نفس و تسلط بر آن می توان از این آسیب مهم پیشگیری و درمان نماید.
