آموزش تفکر دینی از موضوعات و دغدغه های اندیشمندان الهیاتی به خصوص فلسفی بوده است. روش های مختلفی برای این مهم در آثارشان مشهود است. مباحث عقلی و نیز گاهی شهودی و نقلی برای این مهم به کار رفته است. شناسایی این روش ها برای نسل کودک و نوجوان اهمیت دارد. پژوهش حاضر با روش توصیفی- تحلیلی درصدد است توانمندی و اثربخشی تمثیلات فیلسوفان مسلملن را در تفکر دینی تبیین نماید. برخی فیلسوفان مسلمان مانند ابن سینا و سهروردی در آثارشان به داستان ها و تمثیلات رمزی مانند حی بن یقظان، سلامان و ابسال، لغت موران، عقل سرخ، فی حقیقه العشق و آواز پر جبرئیل در آموزش تفکر دینی پرداختد. از این تمثیلات می توان در راستای تقویت مبانی و تفکر مسائل مختلف دینی استفاده کرد. به عنوان نمونه در این تمثیلات مباحثی درباره الهیات به معنای عام و خاص تبیین شد که شامل معرفت شناسی، هستی شناسی، خداشناسی، انسان شناسی، راهنماشناسی و معادشناسی است.
