نظریه ی انسان کامل که در آثار اندیشمندان اسلامی به صورت پراکنده مطرح بود، در عرفان ابن عربی به صورت موضوعی مستقل آغاز شد و به مرور زمان، شرح ها و حاشیه هایی بر آن نگارش گردید. آن چه در نوشته های متعدد مورد بررسی قرار گرفت، بعد هستی شناسانه موضوع است ولی به طور مستقل به نقش های این جهانی انسان کامل پرداخته نشده است. ابن عربی و ملاصدرا از دیدگاه برخی عرفا و صوفیه که انسان کامل را محدود به پرداختن به سلوک معنوی دانسته، فراتر رفته و سیر الی الخلق و ارتباط با انسان های دیگر را مرحله ای از تعالی و کمال انسان می دانند. این پژوهش که با استفاده از منابع کتابخانه ای با تکیه بر روش توصیفی- تحلیلی به آثار ابن عربی و ملاصدرا پرداخته، نقش دنیوی چنین انسان هایی را که شامل نقش های تکوینی، سیاسی و اجتماعی، ارشادی و مرجعیت در امور شریعت می باشد را مورد بررسی قرار می دهد.
