انسان با شناخت ذات خود و خداوند در می یابد که فقیر و نیاز مند محض است و خداوند غنی بالذات. بنابراین یکی از کارها و اعمالی که انسان برای رفع نیاز های خود انجام می دهد، دعا کردن به درگاه الهی است. دعا کردن نه تنها در مواردی که به صلاح انسان باشد، برآورده می شود بلکه دارای آثار مثبت فراوانی است که مهم ترین اثر تربیتی آن دوری از غرور و خودخواهی، آرامش روانی، کاهش رنج، کسب معرفت و روحیه توحیدی است. نوشتار حاضر به روش توصیفی-تحلیلی است. نگارنده ابتدا به تعریف معرفت، تقوا و دعا پرداخته و سپس بخشی از آثار و برکات دعا را برشمرده است.
