مقدمه و هدف: سؤالی به ذهن متبادر می شود که آیا فلسفه می تواند راهکارهایی جهت کاهش یاس و تقویت امید برای رنج های ناشی از بیماری های جسمانی ارائه کند؟ بیماری های جسمانی که گاهی با پیشرفت بشر در علوم تجربی بیشتر شده، موجب بروز رنج های متعدد می شود که یکی از روشن ترین مصادیق آن را در فراگیرشدن ویروس کرونا مشاهده کرده ایم. هدف از تحقیق حاضر یافتن مبانی فلسفی در حوزه اسلامی بابت کاهش رنج ناشی از بیماری ها می باشد. روش تحقیق: پژوهش حاضر به صورت مساله محور و با روش توصیفی-تحلیلی به موضوع رفع یاس و تقویت امید در بیماری های جسمانی با محوریت اندیشه های صدرالدین محمد شیرازی پرداخته است. یافته ها: یافته های تحقیق حاکی از آن است که در پارادایم صدرالمتالهین برخی مبانی حکمی وجود دارد که باور به آنها می تواند در رفع یاس و تقویت امید در رنج مورد نظر تاثیرگذار باشد. نتیجه: نتیجه تحقیق حاکی از وجود برخی مبانی در حکمت حکیم مورد نظر می باشد که موجب تغییر نگرش در مواجهه با بیماری های جسمانی خواهد شد. توجه به صفت رحمانیّت و عدالت حق تعالی، دعا و توکل به پروردگار جهان و معادباوری نیز برخی از عوامل تاثیرگذار در این مساله هستند.
