از مباحثی که در ادیان و مذاهب مختلف مورد توجه می باشد، مساله فرزند داشتن خداوند است. مسئله تحقیق، آن است که با رویکردی تحلیلی، «فرزندآوری خداوند» - با محوریت استدلال های موجود در تفاسیر ابن سینا، ملاصدرا و علامه طباطبایی پیرامون آیه 3 سوره توحید- چگونه قابل بررسی است؟ روش تحقیق حاضر، تحلیلی- توصیفی است. در طول پژوهش، از بازنویسی و واضح سازیِ استدلال ها، در قالب جداول و گزاره های منطقی بهره گیری شده است. مبتنی بر یافته های تحقیق، ابن سینا بر اساس «لزوم ماهیتِ مشترک مابین والد و مولود» فرزندآوری خداوند را باطل می داند. ملاصدرا سه استدلال مطرح می کند؛ استدلال اول دارای ضعفِ «تبیین ناکافی مقدمه» است. استدلال دوم، با مبانی ایشان در باب حرکت جوهری عالم و دوام فیض ناسازگار می نماید. استدلال سوم ایشان، در مقام مقایسه، تناسب بیشتری با مبانی حکمت متعالیه دارد. استدلال علامه طباطبایی مبتنی است بر ناسازگاریِ فرزندآوری با صمدیت، که نسخه تکمیلی استدلال [بر اساس وجوبِ وجود خداوند] ارائه شده است.
