سابقه و هدف:با صنعتی شدن جوامع، بی تحرکی به معضل جهانی تبدیل شده است. هدف مطالعه حاضر برآورد غیرتهاجمی Vo2max از طریق گام شمار، فرم کوتاه پرسشنامه بین المللی فعالیت بدنی(IPAQ-S) و آزمون شاتل و ارتباط آن با شاخصهای ترکیب بدنی سنتی(BMI، WC، HC و WHR) و جدید(WHtR، BAI و SBSI) در پرسنل هیات علمی و غیرهیات علمی و پرسنل حوزه های درمانی و غیردرمانی دانشگاه علوم پزشکی مازندران بود. مواد و روش ها:این مطالعه مقطعی به روش تصادفی روی 300 نفر از پرسنل دانشگاه علوم پزشکی مازندران انجام شد. برای برآورد Vo2max از ابزارهای غیرتهاجمی ذهنی(IPAQ-S) و عینی(گام شمار و شاتل)استفاده شد. بعلاوه، شاخصهای سنتی و جدید ترکیب بدنی اندازه گیری شدند. یافته ها:میزان تحرک پرسنل هیات علمی و کارمند هر دو حوزه درمانی و غیردرمانی کمتر از مقادیر طبیعی بود. با وجود این، میزان تحرک پرسنل حوزه درمانی بیشتر از غیردرمانی بود و این وضعیت تحرک در اعضای هیات علمی بیشتر از کارمندان بود. بعلاوه، ارتباط معناداری بین Vo2max گام شمار و شاتل با BAI در اعضای هیات علمی و کارمندان حوزه درمانی و غیرمانی یافت شد. استنتاج: همبستگی ضعیفی بین آمادگی قلبی تنفسی پرسنل دانشگاه با شاخصهای سنتی ترکیب بدنی یافت شد که با میزان تحرک پذیری اندک در آنان مرتبط بود. لذا افزایش فعالیت های تحرک آمیز به عنوان بخشی از زندگی آن ها ضروری به نظر می رسد.
