سابقه و هدف: استافیلوکوکوس اورئوس یکی از عوامل اصلی عفونت های بیمارستانی به شمار می رود. از دهه 1990 اولین استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA) ظاهر گردید و به واسطه وجود ژن mecA، به تمامی بتالاکتام ها مقاوم گردید. علاوه بر این MRSA با در برگرفتن دامنه وسیعی از عفونت های پوست و بافت نرم تا پنومونی، به یک نگرانی جهانی مبدل گشته است. هدف از مطالعه حاضر بررسی شیوع استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین با روش های فنوتیپی و ژنوتیپی از نمونه های بالینی استان مازندران بود. مواد و روش ها: تعداد 118 نمونه بالینی از بیمارستان های آموزشی بابل و ساری جمع آوری گردید. پس از تعیین هویت جدایه ها توسط آزمون های متداول، مقاومت آن ها به متی سیلین با روش های انتشار از دیسک سفوکسیتین، پلیت غربالگری اگزاسیلین و واکنش زنجیره ای پلیمراز ژن mecA، سنجیده شد. هم چنین حساسیت جدایه ها نسبت به سایر آنتی بیوتیک ها مطابق آخرین دستورالعمل CLSI ارزیابی شد. یافته ها: از مجموع نمونه های بالینی جمع آوری شده، تعداد 100 جدایه استافیلوکوکوس اورئوس بود. نتایج سنجش حساسیت به متی سیلین با روش های انتشار از دیسک سفوکسیتین و غربالگری اگزاسیلین آگار نشان داد که به ترتیب 66 و 71 درصد از جدایه ها، مقاوم به متی سیلین بودند. در حالی که نتایج واکنش زنجیره ای پلیمراز، حضور ژن mecA در 81 درصد از جدایه ها را نشان داد. هم چنین بررسی الگوی مقاومت جدایه ها به آنتی بیوتیک ها نشان داد که بیشترین مقاومت نسبت به آمپی سیلین، پنی سیلین و آموکسی سیلین (100 درصد) و کم ترین مقاومت نسبت به نیتروفورانتوئین (صفر درصد) بود. هم چنین سویه های MRSA به حداقل 10 آنتی بیوتیک دیگر نیز مقاوم بودند. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که روش های فنوتیپی سنجش حساسیت به متی سیلین، قابل اعتماد نیستند. بنابراین لازم است این نتایج با روش های ژنوتیپی مانند واکنش زنجیره ای پلیمراز نیز تأیید گردد. به علاوه به دلیل افزایش مقاومت روزافزون سویه های استافیلوکوکوس اورئوس به آنتی بیوتیک ها، تشخیص سریع و تجویز مناسب و منطقی آنتی بیوتیک های مؤثر جهت پیشگیری از افزایش مقاومت دارویی، ضروری است.
