رویکرد استراتژیک، رویکردی نوین در راستای نظریّهپردازی در برنامهریزی شهری است که از اوایل دهه هفتاد قرن بیستم، جایگزین رویکردهایی چون برنامهریزی متمرکز و سیستتمی شتده استت. رهیافتی چرخهای، فرایندی و مشارکتی که به عنوان الگوی مناسب متیتوانتد جتایگزین رویکترد برنامهریزی جامع متمرکز با ویژگیهای غیتر قابتل انعطتا و غیتر واقعگرایانته آن در کشتورهای درحالتوسعه، از جمله کشور ما، قرار گیرد. برای جمعآوری پیشینه و مبتانی نظتری موضتو متورد مطالعه، از اسناد کتابخانهای و مراجع اصیل مرتبط با موضو مورد پتژوه ، استتفاده شتده استت؛ همچنین جهت سنج افکتار و نظترا کارشناستان پتژوه از روش پیمایشتی بته دو صتور پرسشنامه و مصاحبه استفاده شده است. شایان ذکر است که برخی از نظرسنجیها به صور کتبی )استفاده از پست الکترونیک( و برخی نیز به صور حضوری انجام شد. پس از مرحله نظرستنجی و ویرای آنها، نظرا مختلف دستهبندی و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. جهت تحلیتل دادههتای پژوه ، از آزمون آماری t تکنمونهای و تحلیلهای رگرسیونی خطّتی و لگتاریتمی استتفاده شتده است. نتایج پژوه نشان میدهد عامل نگرشی دانشی بر مبنای نظر کارشناستان، بتا توجّته بته - میزان اختلا ، از میانگین مبنای پایین به دست آمده برای آن از اولویّت بیشتری جهت گترای بته سمت برنامهریزی استراتژیک دارد و ثانیاً هر 4 مؤلّفه نگرشی دانشی، هنجاری رفتاری، ارتبتایی - - و نهادی رسمی تأثیر مستقیم و معناداری بتر فراینتد تغییتر و پتذیرش رویکترد استتراتژیک در - برنامهریزی شهری ایران دارند.
