در ایران، نرخ‌های بیکاری منطقه‌ای، تفاوت‌های گسترده‌ای را نشان می‌دهند. به طوری که در سال 1385، نرخ بیکاری استان سیستان و بلوچستان 5/31 درصد و استان یزد87/7 درصد بوده است. این تفاوت، در سطح شهرستان‌ها، گسترده‌تر می‌باشد. به عنوان مثال، در سال 1385، نرخ بیکاری شهرستان سراوان استان سیستان و بلوچستان 87/59 درصد و شهرستان ابوموسی استان هرمزگان 15/0 درصد بوده است. از این رو، به دلیل تفاوت‌های منطقه‌ای نرخ بیکاری، بررسی آن در فضایی جغرافیایی حائز اهمیت می‌باشد. در این مقاله، با استفاده از مدل‌های اقتصادسنجی فضایی که در مورد خودهمبستگی فضایی کاربرد دارند و داده‌های اقتصادی- اجتماعی سال 1385 مرکز آمار ایران، ساختار فضایی تفاوت‌های بیکاری منطقه‌ای ایران را در سطح 336 شهرستان، بررسی کرده‌ایم. هدف اصلی، توضیح تفاوت‌های موجود در بیکاری مناطق مختلف ایران با استفاده از یک مدل مقطعی بوده است. یافته‌های ما نشان می‌دهند که در بازار کار ایران، در سال 1385 دو پدیده خودهمبستگی فضایی مثبت بین متغیرها و ناهمگنی فضایی میان آن‌ها وجود داشته است. اینکه مناطق با بیکاری بالا و یا پایین، خوشه‌هایی را در فضا تشکیل داده‌اند نشان‌دهنده وجود خودهمبستگی فضایی میان مناطق است و اینکه در بعضی موارد، رفتارهای عوامل اقتصادی، با توجه به تجزیه و تحلیل داده‌های فضایی توضیحی (ESDA) ناپایا هستند، نشان‌دهنده ناهمگنی فضایی است که پایداری و دوام فضا را اثبات می‌کند.
