شکل‌گیری الگوی فضایی اشتغال در یک منطقه، تحت تأثیر ویژگی‌های گوناگون جغرافیایی، اقتصادی و اجتماعی قرار دارد. در همین راستا، این مقاله عوامل موثر بر نرخ اشتغال در 31 استان کشور در دوره زمانی 1395-1390 را بررسی می کند. به این منظور، با استفاده از داده‌های تابلویی و به روش اقتصادسنجی فضایی(الگوی دوربین فضایی)، خودهمبستگی فضایی و اثرات مستقیم و غیرمستقیم(سرریز فضایی) عوامل موثر بر نرخ اشتغال در استان‌های ایران برآورد شده است. نتایج حاصل از برآورد فضایی، وجود خودهمبستگی فضایی نرخ اشتغال استانی را مورد تأیید قرار داده است. سایر نتایج تحقیق بیانگر آن است که از بین متغیرهای پژوهش، تولید ناخالص داخلی استان ها دارای اثر مستقیم و اثر سرریز فضایی مثبت معنادار و در مقابل، شدت انرژی دارای اثر مستقیم و سرریز فضایی منفی معنادار بر نرخ اشتغال است. تأثیر مستقیم میزان بارندگی بر نرخ اشتغال بی‌معنی می‌باشد. اثر مستقیم و غیرمستقیم خالص مهاجرت و تراکم جمعیت بر نرخ اشتغال به صورت Uمعکوس است. براین اساس، در ابتدا با افزایش مهاجرت و تراکم جمعیت، نرخ اشتغال در استان های مورد مطالعه و استان‌های مجاور افزایش می یابد و پس از عبور از حد آستانه، کاهش می یابد.
