ولی اله دبیدی روشن

ﻫﺪف ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ، ﺑﺮرﺳﻲ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﮔﺮوهﻫﺎی ﺳﻨﻲ ﻣﺨﺘﻠﻒ و ﻧﻮع ﭘﺮوﺗﻜﻞ ﺗﻤﺮﻳﻨـﻲ ﺑـﺮ ﻋﻤﻠﻜـﺮد ﺗﻨﻔﺴـﻲ ﻣـﺮدان، ﻣﺘﻌﺎﻗـﺐ اﺟﺮای ﭘﺮوﺗﻜﻞ ﻫﻮازی ﭘﻴﺶروﻧﺪه ﺑﻮد. از ﺑﻴﻦ ﻣﺮدان ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎ ﻣﻴﺎﻧﮕﻴﻦ ﺳﻨﻲ 12/7±1/7، 34/3±4/9 و 52±5/7 ﺳـﺎل، ﻛـﻪ داوﻃﻠﺐ ﺷﺮﻛﺖ در اﻳﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﺑﻮدﻧﺪ، 37 ﻧﻔﺮ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪﻧﺪ. اﺑﺘﺪا ﻛﺎرﺳﻨﺞ ﭘﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﺗﻌﺪاد دور ﺛﺎﺑﺖ ﭘﻨﺠﺎه دور در دﻗﻴﻘـﻪ و ﺑﺎ ﺷﺪت اوﻟﻴﺔ ﺣﺪود ﭘﻨﺠﺎه وات ﺷﺮوع و ﻫﺮ 2 دﻗﻴﻘﻪ، 25 وات ﺑـﻪ آن اﺿـﺎﻓﻪ ﺷـﺪ. ﭘـﺲ از ﻳـﻚ ﺳـﺎﻋﺖ اﺳـﺘﺮاﺣﺖ،آزﻣﻮن ﻛﺎرﺳﻨﺞ دﺳﺘﻲ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺷﺪت ﻛﺎرﺳﻨﺞ ﭘـﺎﻳﻲ اﻧﺠـﺎم و ﻇﺮﻓﻴـﺖ ﺣﻴـﺎﺗﻲ اﺟﺒـﺎری و ﺣﺠـﻢ ﺑـﺎزدﻣﻲ ﺑـﺎ ﻓﺸـﺎر ﺑـﺎ روش اﺳﭙﻴﺮوﻣﺘﺮی در ﻗﺒﻞ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ از اﺟﺮای ﻛﺎرﺳﻨﺞﻫﺎ اﻧﺪازهﮔﻴﺮی ﺷﺪ. دادهﻫﺎ ﺑـﺎ اﺳـﺘﻔﺎده از روشﻫـﺎی آﻣـﺎری آﻧـﺎﻟﻴﺰ دوﻃﺮﻓﻪ، ANOVA، t زوﺟﻲ و آزﻣﻮن ﺗﻌﻘﻴﺒﻲ ﺗﻮﻛﻲ در ﻣﻌﻨﻲداری (p<0/05) ﺗﺠﺰﻳﻪوﺗﺤﻠﻴﻞ ﺷﺪﻧﺪ. ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻧﺸﺎن داد ﻛﻪ ﺳﻦ و ﻧﻮع ﭘﺮوﺗﻜﻞ ﺑﺮ FVC و FEV1 اﺛﺮ ﻣﻌﻨﻲداری دارد، ﻃﻮری ﻛـﻪ ﺳـﻄﺢ FVC ﻣﺘﻌﺎﻗـﺐ اﺟـﺮای ﻛﺎرﺳـﻨﺞ ﭘـﺎﻳﻲ و دﺳﺘﻲ، در اﻓﺮاد ﻧﺎﺑﺎﻟﻎ ﺑﻪﻃـﻮر ﻣﻌﻨـﺎداری از ﺳـﺎﻟﻤﻨﺪ و ﻣﻴـﺎنﺳـﺎل ﻛﻤﺘـﺮ((p<0/05 و ﻣﻴـﺎنﺳـﺎل از ﺳـﺎﻟﻤﻨﺪ ﺑﻴﺸـﺘﺮ ﺑـﻮد .(p<0/05) ﺑﻪﻋﻼوه، FEV1 ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ اﺟﺮای ﻛﺎرﺳﻨﺞﻫﺎ ﺑﻪﻃﻮر ﻣﻌﻨﻲدار در ﮔﺮوه ﻣﻴﺎنﺳﺎل از ﺳﺎﻟﻤﻨﺪ (p<0/05) ﺑﻴﺸﺘﺮ وﻧﺎﺑﺎﻟﻎ از ﺳﺎﻟﻤﻨﺪ و ﻣﻴﺎنﺳﺎل ﻛﻤﺘﺮ ﺑﻮد(.(p<0/05 اﺛﺮ ﺗﻌﺎﻣﻠﻲ ﻫﻢﺳﻦ و ﻧﻮع ﭘﺮوﺗﻜﻞﻫﺎی ﺗﻤﺮﻳﻨﻲ ﺑﺮ روی ﺷﺎﺧﺺﻫﺎی رﻳﻮی ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪ. ﺑﻪﻋﻼوه، روﺷﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ اﺟﺮای ﭘﺮوﺗﻜﻞ ﻛﺎرﺳﻨﺞ ﭘﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﮔﺮوه ﺳﻨﻲ ﻧﺎﺑﺎﻟﻎ، FVC را اﻓـﺰاﻳﺶ و FEV1 را درﻫﺮ ﺳﻪ ﮔﺮوه ﺳﻨﻲ ﺑﻬﺒﻮد داده اﺳﺖ؛ اﻣﺎ در ﭘﺮوﺗﻜﻞ ﻛﺎرﺳﻨﺞ دﺳﺘﻲ، ﺗﻨﻬﺎ FEV1 درﮔﺮوهﻫﺎی ﺳﻨﻲ ﻧﺎﺑﺎﻟﻎ و ﻣﻴﺎﻧﺴﺎل ﺑﻬﺒﻮد ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد.