هدف این پژوهش بررسی تأثیر یک دوره تمرین اینتروال و تیپرپلکانی بر تغییرات وزنی و عملکرد استقامتی رتهای نر در حال بالیدگی بود. در این مطالعه تجربی، 40 سر موش صحرایی ویستار نر سههفتهای بهطور تصادفی به گروههای کنترل و تمرین تقسیم شدند. گروه تمرین پس از پایان دوره ششهفتهای تمرین اینتروال فزاینده به سه گروه تیپر سههفتهای کاهش شدت، تواتر و تکرار تقسیم شدند. وزن و شاخصهای عملکردی ارزیابی شدند. یافتههای پژوهش با استفاده از آنالیز واریانس دوطرفه و آزمون LSD در سطح 05/0≤α تجزیهوتحلیل شد. نتایج نشان داد تفاوت معناداری بین زمان خستگی گروههای مختلف تیپر با یکدیگر (001/0≤P (و هفتههای تیپر با دوره اینتروال (008/0≤P (وجود دارد. تیپر شدت با کاهش 57/28 درصدی در شدت تمرین، بهترین میانگین زمان خستگی، مسافت طیشده در آزمون و عملکرد (Pri (را نسبت به سایر گروهها داشت. همچنین مسافت طیشده در آزمون و زمان واماندگی در هفته دوم تیپر به حداکثر خود رسید. براساس نتایج پژوهش حاضر، تیپر پلکانی شدت موجب افزایش 13/52 درصدی عملکرد استقامتی میشود. همچنین دو هفته کاهش بار تمرینی آثار همافزایی مؤثرتری با مداخله بر تغییرات وزنی و زمان واماندگی در پی دارد.
