شادمهر میردار

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر شش هفته تمرین عضلات تنفسی و مرکزی، بر عملکرد تنفسی و جسمانی بازیکنان جوان دختر فوتسال بود. روش‌شناسی پژوهش: نمونه‌ی آماری پژوهش حاضر، شامل 15 بازیکن فوتسال دختر بود که حداقل به مدت دو سال در تیم-های باشگاهی فعالیت ورزشی منظم داشتند. آزمودنی‌ها به صورت تصادفی به دو گروه تمرین عضلات تنفسی(7=n) و تمرین عضلات مرکزی(8=n) تقسیم شدند. تمرینات سه جلسه در هفته به مدت شش هفته‌ی متوالی انجام شد. عملکرد تنفسی و جسمانی بازیکنان در ابتدای مطالعه و پس از شش هفته تمرین، توسط دستگاه اسپیرومتر و کرنومتر ارزیابی شد. مقایسه‌ی بین متغیرهای پژوهش در پیش‌آزمون و پس‌آزمون از طریق آزمون آنالیز واریانس با اندازه‌گیری‌های تکراری با استفاده از نرم‌افزار 26 SPSS و سطح خطای 05/0≥ α انجام شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که تمرین عضلات تنفسی سبب افزایش معنادار متغیرهای ظرفیت حیاتی اجباری (0.001=p)، اوج جریان بازدمی (0.001=p) و حجم هوای خروجی در ثانیه اول ظرفیت حیاتی اجباری (0.008=p)، و کاهش معنادار متغیرهای چابکی (0.000=p) و دوی سرعت تکراری (0.045=p)، شد. همچنین تمرین عضلات مرکزی، تاثیر افزایشی معنی‌داری در متغیرهای ظرفیت حیاتی اجباری (0.002=p)، حداکثر تنفس ارادی (0.009=p)، اوج جریان بازدمی (0.000=p)، حجم هوای خروجی در ثانیه اول ظرفیت حیاتی اجباری (0.001=p) و استقامت عضلات تنه (0.001=p) داشت و موجب کاهش معنی‌داری در زمان متغیرهای سرعت (0.000=p)، چابکی (0.000=p) و دوی سرعت تکراری (0.025=p) گردید. در مقایسه‌ی بین گروه-ها، تنها در شاخص‌های سرعت(0.002=p) و استقامت عضلات تنه(0.033=p)، تفاوت معنی‌دار مشاهده شد. نتیجه‌گیری: به‌طور کلی پیشنهاد می‌شود با توجه به اثربخشی هریک از دو روش تمرینی بر بهبود عملکرد تنفسی و جسمانی ورزشکاران با بهره‌گیری از اثر هم‌افزایی دو روش یادشده در سازگاری‌های تنفسی و عملکردی، به‌نظر می‌رسد می‌توان برای بهبود اجرای بازیکنان فوتسال از تمرینات عضلات تنفسی و مرکزی استفاده کرد.