غلامرضا پیروز

شعراقلیمی­­ معاصر شعریست سوبژکتیو با کلیتی­ارگانیک که چالش­سنت و مدرنیزم درآن نمودی بارز دارد. شعراقلیمی راس­ هرم­ ادبیات­ بومی است و پس­زمینه­ی ­شعر­کلاسیک محسوب می­شود. پررنگ کردن موتیف­های اقلیمی و خلق فضا در محیط زبان، شعری خاص با کارکرد ویژه پدید می­آورد که بهره­گیری از نشانه­های زبانی بومی- قلیمی آن در راستای توسعه­ی­فرهنگی ادبی قابل توجیه است. اسدالله عمادی ،علی­اکبر مهجوریان و جلیل قیصری از شاعران پیشرو شعر اقلیمی مازندران به حساب می­آیند که راهبردهای زبانی اقلیمی، سروده­هایشان را از غنای فرمال برخوردار کرده­است. این سه­تن علاوه بر شعر در رمان و تحقیق و پژوهش در حوزه­ی فرهنگ نیز آثار در خور توجهی دارند. در این پژوهش شاخصه­های جغرافیایی، اجتماعی– فرهنگی و اقتصادی– معیشتی در شعر سه شاعر اقلیم گرای مازندران تبیین و تحلیل شده­است. برآیند این جستار نشان می­دهد طبیعت محوری، تصویر پردازی، عشق به سرزمین، عصیان و اعتراض، توجه به فرهنگ بومی و قومی(آیین ها، سنت ها، باورها) توجه به زبان بومی از مولفه­های پرتکرار است. روش پژوهش توصیفی – تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه ای و اینترنتی است