قضیه کوز در پاسخ به پیامدهای خارجی از شهرت بالایی برخوردار است. این قضیه از زمان انتشار با انتقادها و حمایت های مختلفی روبرو بوده است. این مطالعه به یکی از مهمترین نقدها به قضیه کوز یعنی در نظر گرفتن هزینه مبادله صفر می پردازد. این فرض دو پیامد گمراه کننده دارد: اول پذیرش این ایده که با وجود هزینه مبادله مثیت، نتیجه قضیه کوز یعنی مبادله بازاری حاصل نمی شود. دوم اینکه، نقش دولت تنها به تعیین حق مالکیت تقلیل می یابد. در این مطالعه مدل سازی نسخه اصلاح شده ای از قضیه کوز با لحاظ هزینه مبادله مثبت نشان می دهد هنگامی که آورده پیش بینی شده مبادله بیش تر از هزینه پیش بینی شده آن باشد، مبادله بازار انجام می پذیرد. دولت می تواند از دو مسیر پیشرفت فناوری و بهبود کیفیت نهادی جامعه از طریق نوآوری های نهادی بر توافق های بازاری تاثیرگذار باشد، ولی با وجود هزینه مبادله مثبت، تاثیر این دو بر انتشار آلودگی و کارایی یکسان نیست. به طوری که اگر حق مالکیت با آلوده گر باشد، آلوددگی کاهش، آلودگی کاهش می یابد ولی درباره کارایی نمی توان قضاوتی داشت. و هنگامی که حق مالکیت با آلوده شونده است، تغییر انتشار آلودگی و کارایی بستگی به سهم توابع هزینه کاهش و هزینه مبادله از پیشرفت فناوری و بهبود کیفیت نهادی دارد. بر این اساس می توان معیاری برای تعیین حق مالکیت پیشنهاد کرد.: اگر همه بخش های اقتصادی سهم یکسانی از پیشرفت فناوری و بهبود کیفیت نهادی داشته باشند، با تخصیص حق مالکیت به آلوده شونده، همیشه کارایی افزایش و انتشار آلودگی کاهش می یابد.
