چکیده پژوهش حاضر باهدف تعیین نقش واسطه گری جهت گیری زندگی در رابطه بین انواع سبک های دلبستگی به والدین و احساس خوشبختی در دانش آموزان مقطع متوسطه صورت گرفت. بدین منظور تعداد 267 نفر از دانش آموزان دختر و پسر دبیرستانی شهر بابلسر با استفاده از روش نمونه گیری ای، انتخاب گردیدند و برای جمع آوریخوشه ای چندمرحله داده ها از مقیاس سبک های دلبستگی کولینز و رید (1990)، آزمون جهت گیری زندگی شی یر، کارور و بریجز (1994) و و آرگیل، 2001)، هیلزسیاهۀ احساس خوشبختی آکسفورد ( استفاده شد. برای ارزیابی مدل پیشنهادی، از نرم افزار آموس و از روش تحلیل مسیر استفاده گردید. نتایج حاکی از این بود بینانهطور مثبت جهت گیری خوشکه سبک دلبستگی ایمن به طور، سبکو احساس خوشبختی را پیش بینی می کند. همین بینانهطور منفی جهت گیری خوشدلبستگی ناایمن دوسوگرا به و احساس خوشبختی را پیش بینی می کند، علاوه بر این، بینی کننده منفی جهت گیریسبک دلبستگی اجتنابی، پیش بینانه است. همچنین سبک دلبستگی ایمن اثر غیرمستقیمخوش مثبت و سبک های دلبستگی اجتنابی و دوسوگرا اثر غیرمستقیم منفی بر احساس خوشبختی داشته اند. بررسی اثرات کل نیز حکایت از این داشت که متغیر سبک دلبستگی ایمن بیشترین تأثیر بر تغییرات احساس خوشبختی دارد و متغیرهای جهت بینانه، سبک دلبستگی دوسوگرا و سبک دلبستگیگیری خوش اجتنابی در رده های بعدی قرار دارند.
