قرآن کریم مرتبه ای از علم الهی و جامع ترین، استوارترین و آخرین رهنمون خدای منّان برای رسیدن به صلاح، فلاح و سعادت دو جهان است. حضرت محمّد (ص) آخرین پیامبری است که بر جهانیان مبعوث شد؛ پیامبر خاتم (ص) نیز بعد از خود، دو امانت نفیس و گرانبها به ودیعت گذاشت – کتاب خدا (قرآن) و اهل بیت و عترش (ع) - که به تصریح خودشان، تمسّک به این دو، انسان را از هر گونه ضلالت و گمراهی حفظ خواهد کرد. آنچه از پیامبر (ص) و اهل بیتش (ع) به یادگار مانده است «حدیث» است؛ هرچند حدیث در کنار قرآن یکی از دو مصدر دین شناسی است اما چون بر خلاف قرآن از تغییر و تحریف مصون نمانده است، برای ورود به آن باید به دانش با منابعی تخصصی و جامع در پاسخگویی به گوشه ای از مباحث علم الحدیثی مجهز باشد. مباحث علم الحدیثی، دانش مهم و ارزشمندی که امروزه در رشته های قرآن و حدیث و علم الحدیث آموزش داده می شود. در اسلام، علم حدیث، علمی است که توسط آن، اقوال، افعال و احوال یا تقریر پیامبر اسلام (ص) و ائمۀ هدی (ع) و فاطمۀ زهرا (س) شناخته می شود و چون آثار رسیده از معصومین (ع)، با واسطه هایی به ما رسیده است که به آنها راوی و به کارشان روایت گفته می شود می توان گفت که این راویان و روایات، دچار آسیبهایی هم شده باشد. لذا علم حدیث، علم به قوانینی است که به وسیلۀ آن احوال سند و متن حدیث شناخته می شود. آنچه که عجیب به نظر می آید این است که هر چه از زمان، که بر احادیث معصومین (ع) می گذرد بر کمّیت گفتار آنها افزوده می شود در حالی که خودشان دنیای فانی را ترک گفتند و در جوار الهی جای گرفتند جز امام دوازدهم (عج) که حضور دارد و ظهور ندارد و از نظرها پنهان است. با یک حساب ساده می توان فهمید که آنچه احادیث معصوم (ع) را فربه تر نموده است موضوعی به نام وضع و جعل حدیث است. مسلمین در بستر حیات دینی شان سعی و تلاش فراوان کرده اند که از این متاع گرانبها تا حدّ ممکن پاسداری و حراست کنند تا طعمۀ دست فرصت طلبان و کاسب کاران دین فروش قرار نگیرد. امّا هزاران تأسّف که این آرمان و ایدۀ متعالی نتوانست در جای خود جامۀ عمل بر تَن کند؛ و علی رغم سعی وافر پیامبر عظیم الشأن (ص) و اهل بیت مکرّم او (ع) و نیز بزرگان اسلام در این راه، رهزنان دین که از بدو تولّد اسلام در کمین آن نشسته بودند، توانسته اند با همدستی دین فروشان دنیاطلب در درون جامعۀ اسلامی، دست ب
