ایهام، یکی از مهمترین امکانات زبان شعریست. این صنعت بدیعی را از انواع هنجارگریزیهای معنایی میدانند که در محور همنشینی و مجاورت که مبتنی بر ترکیب است، بوجود میآید و کلام را با ابهام که از عناصر مهم زبان ادبی است، پیوند میدهد.این مقاله، نتیجه مطالعه کامل غزلهای سعدی و استخراج کاربرد انواع ایهام در آنهاست. در این مقاله با استفاده از نمودار، میزان و چگونگی کاربرد انواع ایهام (سبک شاعر در ایهامسازی) در غزلیّات سعدی، نشان داده شده است. همچنین تصریح شده است که سعدی برغم آنکه شاعری رکگوست و مکنونات قلبی خود را شفّاف بیان میکند، نمیتواند یکی از بزرگترین امکانات زبان شعری را که با ایهام پیوند دارد، نادیده بگیرد و از نقش زیباییآفرینی ادبی ایهام، چشمپوشی کند. مؤیّد این ادّعا،نمونههایی از همه انواع ایهامست که در سراسر غزلیّات این شاعر پرآوازه میتوان دید.
