با اوجگرفتن جنبشهای فمینیستی در نیمه دوم سده بیستم، بسیاری از نظریهپردازان ادبیات بهه بررسهی امکان و چگونگی زنانهنویسی پرداختند. یکی از آنان اِلِن سیکسو، متفکر فرانسوی، است که بها رر کهردن نظریه »نوشتار زنانه« در جستار کالسیک »خنده مدوسا« بحثههای فراوانهی در محافهر فرهنگهی ربهی برانگیخت. در ایران نیز پژوهشگران بسیاری به موضهو نوشهتار زنانهه پرداختهه و آن را از منظهر ادبهی و اخالقی-اجتماعی واکاویدهاند. بااینحال، به دالیلی، ازجمله نبود ترجمه کاملی از مقالهه »خنهده مدوسها«، در پژوهشهای فارسی گاه خوانشههایی ماالهههآمیز، ایهدوولوییک، و نهادقیا از نظریهه سیکسهو عرضهه شدهاست. هدف جستار حاضر بررسهی نقادانهه یکهی از پژوهشههای فارسهیِ پرخواننهده در ایهن زمینهه، آسیبشناسیِ کلیشههای مهر شده درباره نظریه نوشتار زنانه در آنگونه پژوهشها، و ابههامزدایی از ایهن نظریه در چارچوب فمینیسمِ پساساختارنگر و با استناد به جستار خهود سیکسهو اسهت. پرسهش پهژوهش حاضر این است که نظریه نوشتار زنانه در پژوهشهای نظریِ فارسی چگونه دریافت شهده و آن دریافتهها تا چه اندازه دقیا و مستند بودهاند؟ در پاسخ به این پرسش، ابتدا درونمایهههای اصهلی جسهتار »خنهده مدوسا« بهاختصار شر داده میشوند؛ سهس پژوهشههای نظهری فارسهی بها توجهه بهه درونمایهههای برشمرده بررسی و نقد میشوند. مقالهه حاضهر نشهان میدههد کهه بهرخالف تصهورهای رایهد در بی هی پژوهشهای فارسی، نوشتار زنانه نه منحصر به آثار نویسندگان مؤنث اسهت و نهه اساسهاا نهافی ارز ههای اخالقی و نهادهای اجتماعی مانند ازدواج، باردارشدن، و مادربودن
