مقاله حاضر، ضمن توصیف و تشریح ابعاد و ارکان نظریه شرمساری بازپذیرکننده و احصاء تفاوتهای آن با نظریـات غربـی و ذکـر برخی از وجوه برتری آن بر نظریات سابق، به دلالت های عملی و سیاستی آن در بعضی از حوزهها از جمله اجتماع، خانواده، مدرسه، پلیس و دادگاه میپردازد. با توجه به سیطره نظریه کلاسیک و رویکرد تنبیهی بر نظام عدالت کیفری در ایران، غلبه سیاسـت هـای اجتماعی و فرهنگی مبتنی بر فرهنگ فردگرایی و افزایش بیش از پیش نقش دولت و متخصصان حرفه ای در اداره امور و نیز تنگ شدن دایره اجتماع و فضای عمومی بهطور روزافزون، به نظر میرسد نظریه فوق می تواند به عنوان »پادزهری« بر این جریان غالب عمل کند. در عین حال، تأکید نظریه مزبور بر مقوله شرم و شرمساری، وجدان اخلاقی، مسئولیت پذیری و احیای اجتماع و خـانواده و تناسب نسبی آن با فرهنگ دینی و بومی ایران، جذابیت سیاسی ـ اجتماعی ویژه ای به این نظریه می بخشد.
