پژوهش حاضر به دنبال هویت شناسی گفتمان مسلط روشنفکریِ ایران در آستانه ی انقلاب اسلامی و بازخوانی آن در قالب دانش واژه های شناخته شده تر است. بر اساس فرضیه ی مقاله، گفتمان مذکور در چهارچوب ملی گرایی فرهنگی قابل تحلیل است. یافته های پژوهش که مؤید تأیید این فرضیه است نشان می دهد که گفتمان مذکور مؤلفه های مشترک و مهمی با ملی گرایی فرهنگی دارد. در این میان، مهمترین مؤلفه های مشترک عبارتند از: تأثیرپذیری از اندیشه های رمانتیک و ضد روشنگری غربی؛ باور به اندام وارگی اجتماعی؛ تکاپو برای عبور از بحران هویت و تعریف رسالت اجتماعی برای روشنفکران؛ مقابله با مدرنیته غربی و نفی تقلید فرهنگی؛ تغییر تمرکز از دولت و انجام اصلاحات حقوقی به مردم و انجام اصلاحات اجتماعی؛ تلقی فرهنگ عامه به مثابه منبع اصلی هویت؛ پیگیری پروژهای برای تغییر اجتماعی و پیشرفت.
