سلمان هراتی در شمار شاعران متعهد و جریان ساز پس از پیروزی انقلاب اسلامی است که قوالب مختلف شعری را به سه شیوه سنتی، نیمایی و سپید تجربه کرده است. گرچه شعر سلمان تجلی گاه اندیشه های اجتماعی، سیاسی و مذهبی وی است؛ اما طبیعت و اقلیم مازندران در نگاه او برجستگی ویژه ای دارد. سلمان به دلیل تجربه زیستی و دلبستگی ذاتی به محیط زندگی خود، از واژگان، تعابیر و امثال و آداب عامیانه مازندرانی در شعر خویش فراوان بهره جسته است. نوشتار پیش رو درصدد است تا با رویکردی توصیفی-تحلیلی و استفاده از منابع کتابخانه ای، با شناسایی و دسته بندی شاخه های مهم ادب شفاهی در مجموعه اشعار سلمان هراتی، ضمن ترسیم افق های جدید در فضای شعری این شاعر، به درک زیباتر و عمیق تر شعر او کمک کند. بر همین اساس کوشیده ایم با کشف نمونه هایی از واژگان محاوره ای و غیرادبی، واژگان گویشی و عامیانه، عبارات طنزگونه، پیشه های عامه، آداب و رسوم، امثال و کنایات و نیز کنش های عامه در مجموعه اشعار هراتی، به نقش کلیدی عناصر سازنده ادب محلی و فولکلور در رمزگشایی شعر این شاعر دست یابیم.
