روابط با چین از مهم ترین تحول در سیاست خارجی ایران بوده است. این کشور در کوتاه زمانی به شریک نخست اقتصادی و شریک کلیدی سیاسی ایران بدل شده است. سند راهبردی همکاری 25 ساله ایران و چین را می توان تحولی مهم در سیاست راهبردی ایران و روابط آن با قدرت های بزرک به حساب آورد. از منظر نویسنده این سند همکاری ایران که می تواند ساختار نظم منطقه ای خاورمیانه را تغییر دهد. توافقات بین دو کشور که در ابتکار یک کمربند-یک راه و همچنین پیش-نویس سند 25 ساله همکاری های مشترک ایران و چین منعکس شده است، راه را برای همکاری راهبردی بلندمدت در حوزه های ژئوپلیتیک، اقتصاد و دیپلماسی دو کشور هموار خواهد کرد. این نوشتار برای پاسخ گویی به این پرسش اصلی سازماندهی شده است که: چگونه مشارکت استراتژیک ایران و چین در آینده با توجه به ساختار نظم بین المللی موجود شکل می گیرد؟ با هدف تبیین روند تاریخی و فرایندهای تحول در تقابل با آمریکا و واکاوی الگوی تاثیرگذاری متغیرهای دخیل با بهره گیری از روش تبیینی- تحلیلی و با کاربست رهیافت دولت های تجدیدنظرطلب برای سنجش روابط استراتژیک ایران-چین در فضای پساسپتامبر، فرضیه زیر آزمون می شود؛ که بیان می کند عوامل اقتصادی-سیاسی به همان اندازه که زمینه ساز شکل گیری الگوی مشارکت استراتژیک در روابط دو کشور می باشند، به همان اندازه مشابهی نقشی تعیین کننده در تحدید و پیچیدگی همکاری های استراتژیک دو طرف در آینده دارد. روش تحقیق در این پژوهش علی می باشد؛ و مهم ترین دستاورد این پژوهش مشخص می کند که همگرایی فزاینده بین ایران و چین در پاسخ به فشار فزاینده ایالات متحده در سطح بین المللی است. این توافقنامه، نشانگر تمایل دو طرف برای هماهنگی بیشتر است.
