ولی اله دبیدی روشن

زمینه و هدف: خطر بیماری های قلبی-عروقی با افزایش سن و عدم فعالیت بدنی افزایش می یابد. اما داده ها در خصوص اینکه کدام یک از این موارد اهمیت بالاتری دارد محدود است. بنابراین، هدف مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین سن و سطح فعالیت بدنی با نشانه های جریان خون کرونر و فشارهای خون (سیستول بازو، دیاستول بازو، سیستول مچ پا و دیاستول مچ پا) در بیماران با نارسایی قلبی در رده های سنی متفاوت بود. مواد و روش ها: دویست و نود و نه نفر بیمار با نارسایی قلبی در دو رده سنی 45-59 سال (میانسال، 175 نفر) و 60 -77 سال (سالمند، 124 نفر) قرار گرفتند. نشانه های جریان خون کرونر (پرسشنامه آنژین رز)، فشارهای خون و سطح فعالیت بدنی از آزمودنی ها اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون ضریب همبستگی پیرسون و همبستگی سهمی استفاده شد. یافته ها: در گروه میانسال، سطح فعالیت بدنی مستقل از سن، توده بدن، شاخص توده بدن و اندازه محیط شکم به طور معکوس و معناداری با نشانه های جریان خون کرونر ارتباط داشت (221/0- , R =004/0 =P)، در حالی که در گروه سالمند این ارتباط معنادار نبود. در مقابل، ارتباط مثبت و معناداری بین نشانه های جریان خون کرونر با سن در گروه سالمند مشاهده شد (212/0 , R =020/0 =P)، اما در گروه میانسال این ارتباط معنادار نبود. ارتباط معناداری بین سطح فعالیت بدنی و سن با فشارهای خون در دو رده سنی مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد که سطح فعالیت بدنی در رده سنی 45-59 سال –در مقایسه با رده سنی 60-77 سال- شاخص مؤثری در بهبود جریان خون کرونر است.