زمینه و هدف: شاخص توده بدن (BAI) و محیط کمر (WC) چربی زیرپوستی را از بافت چربی احشایی که میزان زیادی با خرابی عملکرد قلبی تنفسی مرتبط است، تفکیک نمی کند. هدف مطالعه حاضر، ارزیابی غیرتهاجمی آمادگی تنفسی (CRF) در مردان وزنان اصفهان و ارتباط احتمالی بین شاخص های جدید چاقی شکمی با CRF بود روش ها: در یک مطالعه مقطعی، ما 248 آزمودنی (مرد و زن) داوطلب برای شرکت در پژوهش را پذیرش نمودیم. پارامترهای آنتروپومتریکی، چاقی شکمی شاخص شکل بدن (ABSI)، شاخص چاقی بدن (BAI)، نسبت کمر به لگن (WHR)، عملکرد قلبی تنفسی (حداکثر اکسیژن مصرفی به دست آمده از پروتکل های گام شمار و راکپورت) و فیزیولوژیک (فشارخون سیستولیک و دیاستولیک و ضربان قلب) جمع آوری شدند. نتایج: سطوح فعالیت بدنی در هر دو گروه آزمودنی پایین تر از مقادیر طبیعی بودند، اما در زنان مشهودتر است. در مقابل، شاخص های چاقی احشایی بالاتر از مقادیر استاندارد در افراد با همان سن بود. تقریباً تمام شاخص های موردمطالعه; BAI, WHR, BMI, به استثنای ABSI به طور منفی با VO2max برآورد شده به وسیله پروتکل های گام شمار و راکپورت مرتبط بود. نتیجه گیری: داده های ما ضرورت گسترش مداخله هایی برای بهبود آمادگی جسمانی و پیشگیری از افزایش چاقی را مورد تأکید قرار می دهد. پژوهش طولی برای تائید ارتباط بالقوه علی بین این تغییرها موردنیاز خواهد بود.
