علیرغم مطالعات زیاد در زمینه سمیت قلبی ناشی از دوکسوروبیسین، تأثیر دوکسوروبیسین بر عضله اسکلتی کمتر بررسی شده است. هدف این مطالعه بررسی تأثیر دوزهای تجمعی دوکسوروبیسین بر مسافت فعالیت بدنی اختیاری در رات های مدل سالمندی بود. 24 سر رات نژاد ویستار 12 هفته ای به سه گروه سالمند+ سالین (AS)، سالمند+ دوکسوروبیسین (AD)، سالمند+ دوکسوروبیسین+ فعالیت بدنی اختیاری (ADWR) تقسیم شدند. برای ایجاد مدل سالمندی، روزانه 100 میلی گرم/کیلوگرم دی گالاکتوز محلول در نرمال سالین برای 9 هفته به تمام آزمودنی ها تزریق شد. فعالیت بدنی اختیاری بر روی چرخ دوار و همزمان با 6 هفته آخر القاء سالمندی اجرا شد. مسافت طی شده توسط آزمودنی ها بصورت روزانه ثبت گردید. در 15 روز پایانی روزانه 1 میلی گرم/ کیلوگرم دوکسوروبیسین یا سالین (دوز تجمعی 15 میلی گرم) بصورت درون صفاقی به رات های دریافت کننده دوکسوروبیسین و سالین تزریق شد. دوکسوروبیسین منجر به کاهش مسافت فعالیت بدنی در رات های گروه ADWR شد، اما این کاهش معنی دار نبود. علاوه بر این، دوکسوروبیسین منجر به کاهش معنی دار وزن رات های گروه AD و ADWR در روز پایانی نسبت به هفته هشتم شد. همچنین وزن رات های گروه AD و ADWR نسبت به گروه AS در روز پایانی کاهش معنی داری نشان داد. دوکسوروبیسین با کاهش وزن و کاهش مسافت فعالیت بدنی اختیاری ارتباط دارد.
