هدف:برای پیشگیری از سمیت کبدی ناشی از درمان با دوکسوروبیسین راه کارهای زیادی پیشنهاد شده است. برخی از محققین از تمرینات ورزشی و برخی دیگر از آنتی اکسیدانت های گیاهی نظیر کورکومین را در کاهش آثار سمی دوکسوروبیسین به کار برده اند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر شش هفته تمرین تداومی با و بدون مکمل ناتوکورمین بر سمیت کبدی متعاقب القای دوکسوروبیسین در موش های آزمایشگاهی بزرگ مدل سالمندی بود. مواد و روش ها: 42 سر موش آزمایشگاهی بزرگ نر، به طور تصادفی به 7 گروه: کنترل سالین، کنترل دوکسوروبیسین، ناتوکورکومین+ دوکسوروبیسین، ناتوکورکومین+ سالین، تمرین تداومی + دوکسوروبیسین، تمرین تداومی + سالین و تمرین تداومی + ناتوکورکومین + دوکسوروبیسین تقسیم شدند. سالمندسازی به وسیله تزریق درون صفاقی محلول دی گالاکتوز (100 میلی گرم/کیلوگرم) ایجاد شد. گروه های تمرین به مدت شش هفته، پنج جلسه در هفته به صورت پیشرونده به مدت 25-54 دقیقه در روز با سرعت 15-20 متر در دقیقه، روی نوارگردان دویدند. در 15 روز انتهایی برنامه تمرین، دوز تجمعی 15 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن دوکسوروبیسین (هر روز 1 میلی لیتر/کیلوگرم) تزریق و مکمل نانوکورکومین (1 میلی گرم روزانه به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) به گروه های مربوطه خورانده شد. سنجش شاخص های تحقیق پس از بافت برداری و پودر کردن بافت کبد انجام شد. نتایج: دوکسوروبیسین موجب کاهش معنی دار گلوتاتیون پراکسیداز بافت کبد و افزایش جزئی مالون دی آلدیید شد. از طرفی انجام تمرین تداومی به همراه درمان دوکسوروبیسین، از کاهش گلوتاتیون پراکسیداز و افزایش مالون دی آلدید بافت کبد ناشی از تزریق دوکسوروبیسین پیشگیری کرد. همچنین شش هفته تمرین تداومی به همراه مکمل ناتوکورکومین موجب کاهش مالون دی آلدیید و افزایش معنی دار گلوتاتیون پراکسیداز بافت کبد نسبت به گروه دوکسوروبیسین شد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج، ترکیب مکمل ناتوکورکومین و تمرین هوازی در موش های سالمند درمان شده با دوکسوروبیسین، منجر به اثر پیشگیرانه و تنظیم افزایشی دفاع آنتی اکسیدانتی می شود. همچنین نتایج تحقیق نشان دهنده آثار مفیدتر تمرین تداومی نسبت به مصرف مکمل ناتوکورکومین در کاهش سمیت کبدی ناشی از القای داروی دوکسروبیسین است.
