ولی اله دبیدی روشن

مطالعات زیادی اثر تمرینات ورزشی را در دختران افسرده بررسی کرده اند، با وجود این، تاثیر تمرینات منظم در محیط-های مفرح به ویژه بر شاخص های مرتبط با متابولیسم نور اپی-نفرین در دختران افسرده کاملا مشخص نیست. برای بررسی تاثیر شش هفته راه رفتن تناوبی در آب بر تغییرات MHPGسولفات ادراری و شاخص امتیاز هامیلتون و همچنین ارتباط آن ها در دختران افسرده، 24 دانش آموز دختر 18-15 ساله با درجه افسردگی متوسط به صورت تصادفی به دو گروه تمرینی و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تمرینی، پروتکل تمرینی پیاده روی تناوبی پیشرونده در آب را به مدت 6 هفته و هفته ای 3 جلسه با شدت 60 تا 70 درصد حداکثر ضربان قلب اجرا کردند. شاخص هامیلتون و نمونه های ادراری به مدت 24 ساعت قبل و پس از 6 هفته تمرین جمع آوری شد. برای اندازه گیری MHPG سولفات ادراری از روش HPLC-flurometric detection استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون های t و ضریب همبستگی پیرسون در سطح تحلیل شد. نتایج حاکی از افزایش معنی دار MHPG سولفات ادراری و حداکثر اکسیژن مصرفی و کاهش معنی دار نمرات مقیاس هامیلتون در گروه تمرینی به دنبال 6 هفته تمرین در مقایسه با گروه کنترل بود. به علاوه، همبستگی مثبت معنی داری (65/0 r=) بین MHPG و حداکثر اکسیژن مصرفی مشاهده شد. همچنین، همبستگی معکوس معنی داری (52/0 r= -) بین MHPG و نمرات مقیاس هامیلتون در پیشگویی افسردگی به دست آمد. این یافته ها از نقش فعالیت منظم بدنی به ویژه در محیط های مفرح در بهبود وضعیت افسردگی حمایت می کند. به علاوه، به جای سنجش MHPG سولفات ادراری می توان از آزمون هامیلتون نیز استفاده کرد.