زمینه: تمرینات استقامتی می تواند چگالی استخوان های متحمل وزن را در انسان و حیوان تغییر دهد, اما تاثیر آن بر ریزساختارهای استخوان کاملا مشخص نیست. هدف این مطالعه تعیین تغییرات اسکلتی ناشی از دویدن استقامتی روی نوارگردان در موش های بالغ اوراکتومی شده بود.روش ها: 27 سر موش صحرایی ماده بالغ نژاد اسپراگ دالی به دو گروه 9 تایی تجربی و کنترل تقسیم شدند و 9 سرموش دیگر جهت تعیین مقادیر پایه کشته شدند. گروه تجربی, پروتکل دوی پیشرونده را به مدت 8 هفته, با سرعت 20- 12 متر در دقیقه, به مدت 59- 10 دقیقه و 5 جلسه در هفته اجرا کردند. ریزساختارهای بافت استخوانی متراکم و اسفنجی اپیفیز بالایی استخوان درشت نی با دستگاه آنالیز تصویربرداری نیمه اتوماتیک اندازه گیری شد. داده ها با آزمون t در سطح P<0.05 تحلیل شد.یافته ها: دویدن روی نوارگردان باعث افزایش معنادار فاصله بافت اسفنجی و همچنین ضخامت و حجم بافت های استخوانی متراکم و اسفنجی اپیفیز بالایی استخوان درشت نی شد. همچنین تنها تفاوت ضخامت و فاصله بافت اسفنجی در گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل معنادار بود.نتیجه گیری: اوارکتومی با کاهش ریزساختارهای بافت استخوانی متراکم و به ویژه اسفنجی در استخوان های متحمل وزن بدن همراه است. به علاوه, افزایش استحکام ناشی از تمرین استقامتی احتمالا به واسطه تغییرات ریزساختارهای بافت استخوانی است.
