سابقه و هدف: تائورین نقش مهمی در تنظیم فعالیت الکتریکی قلب و ایجاد اثرات ضد آریتمی دارد و ممکن است نارسایی قلب را بهبود بخشد. هدف این مطالعه با هدف بررسی اثر دو هفته مکمل گیری تائورین بر پاسخ برخی بیومارکرهای آسیب قلبی به پروتکل تشخیصی بروس و زمان رسیدن به واماندگی در بیماران با نارسایی قلب بود.مواد و روش ها: 16 بیمار 50 تا 65 ساله با نارسایی قلب که در کلاس II و III دسته بندی شده بودند, به صورت تصادفی به گروه های تائورین و دارونما تقسیم شدند. مکمل تائورین به مدت 2 هفته, روزانه 1.5 گرم را طی 3 وهله به صورت کپسول های 500 میلی گرمی دریافت کردند, در حالی که گروه دارونما در این مدت کپسول های مشابه حاوی نشاسته را مصرف کردند. تائورین پلاسما, تروپونین I قلبی و کراتین فسفوکیناز قلبی (CPK-MB) در دو مرحله قبل و پس از مکمل گیری و هر مرحله در دو نوبت قبل و پس از اجرای پروتکل بروس (مجموعا 4 وهله) جمع آوری و به ترتیب با روش هایHPLC , الایزا وایمونولوژیک اندازه گیری شد.یافته ها: پروتکل بروس باعث افزایش معنی دار تروپونین I و CPK-MB و کاهش معنی دار تائورین پلاسما شد. به علاوه, مکمل گیری تائورین باعث کاهش سطح استراحتی ترپونین I و CPK-MB و افزایش زمان رسیدن به واماندگی در مقایسه با گروه دارونما و نسبت به مرحله قبل از مکمل گیری شد, اما نتوانست اثرات کاملا بازدارنده ای بر افزایش مقادیر تروپونین I و CPK-MB به دنبال اجرای پروتکل بروس ایجاد نماید.نتیجه گیری: مکمل گیری تائورین در بیماران با نارسایی قلب که از درمان داوریی استاندارد نیز استفاده می کنند, می تواند ظرفیت ورزشی آن ها را بهبود بخشد. به علاوه, مطالعه حاضر از ایده توصیه استفاده از مکمل گیری تائورین به عنوان یک استراتژی پیش گیرانه به افرادی که از حوادث قلبی رنج می برند, حمایت می کند.
